نخودی به دیدن پدرش می‎رود

یکی بود. یکی نبود.

پیرزن و پیرمرد مهربانی بودند که سالهای سال فرزندی نداشتند.

تا اینکه خدا به آنها یک پسر کوچک داد.

 پسری که اندازه^ء یک نخود بود.

پیرزن اسم پسرش را نخودی گذاشت.

نخودی، صبح همان روزی که بدنیا آمد،

 نشست و به اندازه^ء یک آدم بزرگ آش خورد،

بعد به مادرش گفت: 

-قابلمه^ء آش بابا مهربان را حاضر کن تا برایش به مزرعه ببرم.

ننه نخودی گفت:  

تو نمی‎توانی.قابلمه^ء آش بزرگ است.باید خودم ببرم.

ننه نخودی قابلمه^ء آش را آماده کرد.

اما هنوز داشت چادرش را به کمرش می‎بست تا

برای بردن آش آماده شود که نخودی قابلمهء آش را برداشت و راه افتاد. خیلی تند راه می‎رفت.

ننه نخودی دوان‎دوان دنبال او راه افتاد و گفت:

-‎ تو که راه را بلد نیستی.

نخودی گفت:

-همین طوڕی که از پشت سرم می‎آیی، بگو از کجا باید بروم.

ننه نخودی گفت:

-‎راست کوچه را می‎گیری و می‎روی تا به بازارچه برسی.

از بازارچه می‎گذری و مستقیم می‎روی تا آخر ده.

آنجا به یک رودخانه می‎رسی. از روی یک پل می‎گذری....

ننه نخودی داشت با نخودی حرف می‎زد که هر دو به وسط بازارچه رسیدند.

مردمی که توی دکانها بودند یا در کمرکش دیوار نشسته بودند و چپق می‎کشیدند،

چیز عجیبی دیدند: یک قابلمه^ء بزرگ آش خود‎به‎خود حرکت می‎کرد

 و پیرزنی که او را می‎شناختند دنبالش راه افتاده بود و با کسی که نمی‎دیدند حرف می‎زد. 

 پیرزنی گفت:

-‎ننه با کی حرف می‎زنی؟

ننه نخودی گفت:

-‎با پسرم، قابلمه به سرم، با نخودی.

این به آن گفت:

-‎نخودی؛

آن از این پرسید:

-‎نخودی!

خلاصه در یک چشم برهم‎زدن همه فهمیدند که پیرمرد و

 پیرزن روستاشان صاحب یک پسر شده‎اند به اسم نخودی، که به اندازه^ء یک نخود است.

نخودی رفت تا به مزرعه^ء پدرش رسید.

پیرمرد خسته و بی‎حال گوشه‎ای نشسته بود و منتظر این بود که همسرش غذایی برای او بیاورد.

یک مرتبه دید قابلمه^ء غذا به‎خودی‎خود توی علفها حرکت می‎کند و به طرفش می‎آید.

با خودش گفت:

-‎نکند از گرسنگی و خستگی خیالاتی شده‎ام؟

پیرمرد چشمهایش را مالید، اما آن چه می‎دید حقیقت داشت.

قانلمه^ء آش پیش آمد و پیش آمد تا جلوی پای پیرمرد ایستاد.

-‎سلام بابا، خسته نباشی. برای شما آش آورده‎ام.

پیرمرد که نخودی را زیر قابلمه^ء آش نمی‎دید، ترسید و دست‎پاچه شد.

-‎به حق چیزهای ندیده. مگر قابلمهء آش هم حرف می‎زند؟

-‎من قابلمهء آش نیستم بابا من پسرتان هستم، نخودی.

-‎پسرم؟ من که پسر ندارم.

-‎خدا من را به شما داده است.

پیرمرد متوجه شد که زیر قابلمه موجود دست و پادار کوچکی حرکت می‎کند.

باتعجب خم شد تا او را ببیند که پیرزن نفس‎زنان از راه رسید و گفت:

-‎ماشاءالله به این قدرت! فلفل نبین چه ریزه.یک بند انگشت قد دارد، اما مثل یک اسب سرحال می‎رود.

پیرمرد گفت:

-‎چه می‎گویی زن، نکند تو هم مثل من خیالاتی شده‎ای؟

پیرزن نشست و نفس‎زنان گفت:

-‎نه بابا، این نخودی است، پسر ما.

بعد هم همهء ماجرا را برای شوهر پیرش تعریف کرد.

پیرمرد خیلی خوشحال شد.

نخودی را توی دستش گرفت و بوسید.

سر بر خاک گذاشت و خدا را شکر کرد. بعدهم مشغول به خوردن آش شد.

هنوز غذا را تمام نکرده بود که دید از دور سه نفر دارند به آنها نزدیک می‎شوند.

پیرمرد خواست نخودی را توی جیبش قایم کند که پیرزن گفت:

-‎فایده‎ای ندارد، همه فهمیده‎اند.

آن سه نفر نزدیک شدند و بدون سلام و احوال‎پرسی گفتند:

-‎پیرمرد شنیده‎ایم پسری داری که هم قوی است و هم به اندازه^ء یک بند انگشت.

پیرزن گفت:

 -‎بله، خدا لطف کرده است.

یکی از آن سه نفر گفت:

-‎یک بچه^ء بند‎ انگشتی چه فایده‎ای دارد.او را به ما بفروش!

پیرمرد از جا جست و بیلش را برداشت و با داد و بیداد گفت:

-‎پسرم را بفروشم؟ خجالت نمی‎کشید؟ از اینجا می‎روید یا این بیل را بر فرق سرتان بکوبم!

آن سه مرد که دیدند هوا پس است، کوتاه آمدندو گفتند:

-‎پس، دو سه روز او را به ما کرایه بده.

پیرمرد می‎خواست چیزی بگوید که نخودی وسط حرفش پرید و گفت:

-‎روزی یک سکه، قبول است!

پیرزن گفت:

-‎من بچه‎ام را کرایه نمی‎دهم!

نخودی گفت:

-‎ننه، کاری نداشته باش. آنها کاری با من نمی‎توانند داشته باشند.

بعد رو به آنها کرد و گفت:

-‎دو سکه به پدرم بدهید،من هم دو روز کارگر شما می‎شوم.

یکی از آنها دو سکه به پیرمرد داد و نخودی را از روی زمین برداشت و توی جیبش گذاشت.

آن سه نفر دزد بودند، حالا چه کاری با نخودی داشتند؟

می‎خواستند نخودی از زیر در خانه‎ها وارد شود و در را به روی آنها وارد کند

 تا باخیال راحت مال و ثروت خانه‎ها را بدزدند.

اما نخودی هم از آن بیدها نبود که به این بادها بلرزد.

مصطفی رحماندوست