آيا اين بيماری جهانگير و شايع روزی به صورت قطعی درمان خواهد شد؟

80 سـال از نخسـتين کاربـرد بالينی انسـولين می گذرد. پيشـرفت هائی در درمـان ديـابت نـوع 1 بوجـود آمـده اسـت. پيـوند سلولهای جزيره ای (لانگرهانس) در لوزالمعده حدود 15-10 سال است که انجام می شود ولی بقای يک ساله آن حدود 2% بود که يک شکست محسوب می شود. اما با روشی که توسط دانشگاه آلبرتا در کانادا انجام شد و به دستورالعمل ادمونتون معروف شد بقای پيوند تا 80% در عرض يکسال بالا رفت و مجدداً دنيا به سمت اين عمل جراحی برگشت.

در اين دستورالعمل بيمارانی که کاهش قندخون شديد راجعه، تغييرپذيری شديد در سطح قند خون، عوارض ثانويه پيشرونده و شکست درمان های مرسوم را دارا بودند انتخاب شدند و البته پس از 2 سال 76% از آنها مجدداً به انسولين وابسته شدند.

وجود حتی تعداد اندکی سلول جزيره ای مي تواند فرد را در برابر عوارض تهديد کننده حيات محافظت نمايد. اما واقعيت اين است که اين مقاله ديدن نيمه پرليوان است و نيمه خالی ليوان اين است که اين عمل در 76% موارد منجر به شکست شده است و تنها گذشت زمان و پيشرفت های جديدتر علمی منجر به افزايش درصد موفقيت خواهد شد.

از ديدگاه سياست گذاری يک مسئولیت باقی می ماند که آيا پيوند سلول های جزيره ای بايد به عنوان يک برنامه پژوهشی حفظ شود و فقط برای تعداد اندکی از بيماران کاملاً خاصی فراهم شود و يا اين که فناوری مزبور را بايد به طور گسترده تر در اختيار همه قرار داد. پيوند کل غده لوزالمعده کاملاً بهتر از پيوند سلول های جزيره ای عمل می کند و ميزان بقای 5 ساله پيوند در حدود 50 تا 70 درصد است که بسيار بيشتر از ميزان بقای 10 درصدی پيوند سلول های جزيره ای است.

 به نظر می رسد که سرمايه گذاری تحقيقاتی بيشتر نتايج پرباری به همراه خواهد داشت و در آينده ای نه چندان دور، تأثيری مثبت بر زندگی بسياری از بيماران خواهد گذاشت.

:صدا و سیما