احمدرضا
احمدی
در
30 اردیبهشت 1319
در کرمان متولد شد.
او
شاعر،
قصه نویس و شاعر کودکان
است. اولین دفتر شعر او "
طرح" بود که در سال 1340
منتشر شد. او یکی
از بزرگترین شاعران
معاصر در حیطه موج نو است. وی
علاوه بر دفترهای شعر کتابهای
زیادی نیز برای کودکان نوشته
است. او از دهه پنجاه تا کنون
در کانون فکری کودکان و
نوجوانان کار می کند.
دفترهای شعر او:
طرح،
روزنامه شیشه ای، وقت خوب
مصائب، من فقط سپیدی اسب را
گریستم،
ما روی زمین هستیم، نثرهای
یومیه، هزار پله به دریا
مانده است ، قافیه در باد
گم می شود، لکه ای از عمر
بر دیوار بود، ویرانه های
دل را به باد می سپارم،
از نگاه تو زیر آسمان لاجوردی،عاشقی
که صبحگاه دیر به مسافرخانه آمده
بود،
هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود،
یک منظومه دیریاب در برف و باران
یافت شد،
عزیز من، ساعت ده صبح بود،
چای در غروب جمعه روی میز سرد می
شود، روزی برای تو خواهم
گفت.
علاوه بر دفترهای شعر آثار دیگری
از او درزمینه های قید شده برجای
مانده است.
یازدهمن همیشه با
سه واژه زندگی کرده ام
راه ها رفته ام
بازی ها کرده ام
درخت
پرنده
آسمان
من همیشه در آرزوی واژه های دیگر بودم
به مادرم می گفتم
از بازار واژه بخرید
مگر سبدتان جا ندارد
می گفت
با همین سه واژه زندگی کن
با هم صحبت کنید
با هم فال بگیرید
کم داشتن واژه فقر نیست
من می دانستم که فقر مدادرنگی نداشتن
بیشتر از فقر کم واژگی ست
وقتی با درخت بودم
پرنده می گفت
درخت را باید با رنگ سبز نوشت
تا من آرزوی پرواز کنم
من درخت را فقط با مداد زرد می توانستم بنویسم
تنها مدادی که داشتم
و پرنده در زردی
واژه ی درخت را پاییزی می دید
و قهر می کرد
صبح امروز به مادرم گفتم
برای احمدرضا مداد رنگی بخرید
مادرم خندید :
درد شما را واژه دوا میکند